《Խոնարհ աղջիկը》 վերլուծում

Երկու ընկեր որոշել էին գնալ Ձորագյուղ: Անտառի արահետով անցնելիս ընկերներից մեկն անընդհատ ժպտում էր, կարծես միտն էր ընկել մի դեպք, որին ականատես են եղել արահետը և հին անտառը: Այո, հենց այդպես էլ կար: Տասներկու տարի առաջ էր, երբ նա եկել էր այստեղ ուսուցիչ աշխատելու: Որքան տարի էր անցել այդ օրվանից, բայց նա դեռ հիշում էր այդ գլուխը, այդ աչքերը, նրանց փայլը, կարծես մինչև մահ պետք է անջնջելի մնա այդ առաջին տպավորությունը: Նա հիշում էր ամեն մի մանրուք, որը կապված էր այդ աղջկա՝բԽոնարհի հետ: Խոնարհին տեսնում էր ամիսը մեկ երկու անգամ, բայց դա էլ էր իրեն հերիք, որպեսզի նա հասկանար, թե որքան գեղեցիկ է կյանքը: Անում էր հնարավորինս ամեն ինչ նրա մասին տեղեկություններ իմանալու համար, բայց իզուր էր այդ ամենը, քանի որ երբ ավարտվեց ուսումնական տարին, նա ստիպված էր հեռանալ: Երբ անցում էր արտերի մոտով, տեսավ կռացած կանանց, որոնք թռչունների երամի էին նման: Բայց իր հիշողությունների մեջ մնաց երամից միայն մեկը՝ գորշ շորերով մի աղջիկ, ով ավելի հաճախ էր բարձրանում, ձեռքը դնում ճակատին, որ արևի շողերը չխանգարեն տեսնելու անտառի մեջ հալվող արահետը և միայնակ անցվորին…
Այսքան տարի հետո նա կրկին հանդիպել էր Խոնարհին: Աչքերն էլի առաջվանն էին, բայց առանց փայլի: Նա ճանաչեցի Խոնարհին…Բայց չգիտեր, Խոնարհը ճանաչե՞ց, թե՞ ոչ:
Ու երևի թե այդ պահին նայելով Խոնարհի աչքերին՝ նա հիշեց իր կյանքի ամբողջ պատմությունն ու հասկացավ, որ իսկական սերը, երբեք էլ չի մարում: