Ես մանկավարժության մեջ կարևորում եմ ուսուցիչ- աշակերտ անմիջական հարաբերությունը։ Ես սովորել եմ տարբեր ուսումնական հաստատություններում։ Այս կրթահամալիրն առանձնանում է իր տեսակով, որտեղ բոլորն իրար հավասար են, լավ ընկերներ են, լավ մարդիկ են՝ չնայած տարբեր մասնագիտություններ ուսումնասիրելուն։ Ես սովորում եմ նախադպրոցական բաժնում և երկու տարի շարունակ հանդիպում եմ տարբեր խմբերի հետ․ Ցանկանում եմ այս գրառմամբ ներկայացնել մի դեպք․ Վերջերս 2-4 տարեկան երեղաների խումբ մեզ հյուր էր եկել մեր Վահանը, ով հիմա 5 տարեկանների խմբի սան է։ Նա նստեց ու սկսեց խոսել ինձ հետ։
-Ընկեր Սաթեն, հիշո՞ւմ եք, որ ես փոքր էի գալիս էի այս խումբ, դուք ինձ շատ էիք սիրում, իսկ ես քնի ժամանակ ձեզ ջղայնացնում էի։
-Այո, ես հիշում եմ, Վահա՛ն, դու կպատմես մի դեպք այդ օրերից։
-Երբ բոլորը պետք է քնեին, – պատմում է Վահանը, ես չէի ուզում քնել, այլ ուզում էի խաղալ, բայց Դուք համոզում էիք՝ ասելով, որ պիտի քնենք, հանգստանանք, ուժ հավաքենք, երբ արթնանանք,նոր կխաղանք։ Ասում էիք, որ շրջվեմ, աչուկներս փակեմ և փորձեմ քնեմ, որ մայրիկը չբարկանա, բայց ես համառորեն չէի լսում ու չէի քնում։ Հիմա ես մեծ տղա եմ արդեն ու պարտեզում էլ չեմ քնում, իսկ փոքրիկները պետք է քնեն, որ մեծանան։
Մի դեպք էլ հիշեցի, երբ ճաշի ժամանակ երկու ընկեր զրուցում են․
– Հավան (Վահան), ինձ հաց կտա՞ս։
– Վերցրո՛ւ Էվուկ, բայց երբ մեծանաս, խնդրում եմ ինձ Վահան ասես, թե չէ կնեղանամ, եթե իմանամ, որ դու կարող ես Վահան ասել, բայց Հավան ես ասում։