Հոդված — 1 Մասնագիտական կողմնորոշում: Դիմա Զիցեր
Համաձայն եմ այն մտքի հետ որ պետք չէ երեխային հարցնել թե ինչ է ուզում դառնալ, կամ եթե ցանկանում ենք իմանալ ավելի հետաքրքիր ձևով կարող ենք ճշտել օրինակ ՝ ինչով կցանկանաս հետագայում զբաղվել, իսկ քեզ որ ոլորտն է հետաքրքիր, ինչ ես մտածում բժշկական մասնագիտության մասին, այն շատ պատասխանատու մասնագիտություն է, իսկ վարսահարդար դառնալ գիտես մենք կարող ենք տիկնիկների մազերը հարդարենք դե արի փորձենք և այլն։
Երիտասարդին թելադրվում է հնարավորինս արագ կոմնորոշվել ապագա մասնագիտության ընտրության մեջ, հակառակ դեպքում․․․ Եվ այնուամենայնիվ՝ հատկապես ի՞նչ տեղի կունենա հակառակ դեպքում, թողնվում է խոսող մեծահասակի երևակայությանը։ Դա կարող է լինել և՛ հասարակական աշխատանքով զբաղմունքը, և՛ ամենաաղքատ գոյությունը, և՛ հարազատների և բարեկամների քամահրանքը և այլն, և այլն, և այլն։
Մասնագիտական իրական կողմնորոշումը հենց այն է, որ ստեղծվեն պայմաններ, որոնց դեպքում մարդը կհավատա, որ կարող է լինել նա, ինչ ուզում է, կհասկանա՝ ինչ գործիքներ են իրեն հետաքրքիր, անհրաժեշտ։ Պայմաններ, որտեղ հնարավոր է սովորել հավատալ ինքդ քեզ, քո ցանկություններին, քո կոչմանը վերջապես։ Հասկանալ, թե որտեղ, որ ասպարեզում ավելի պայծառ ու շարունակական կլինեն ինքնաճանաչողությունն ու աշխարհի հետ փոխհարաբերությունները։
Երեխաները չեն սիրում դպրոցը, իսկ ինչու քանի որ նրանց կտրում ենք բակային խաղերից, վազվզոցներից և ստիպում որ սովորի, նստի մի քանի ժամ դպրոցում իսկ տանը նույնպես նստի և կրկնի անհետաքրքիր դասերը։ Դա երեխայի համար մեծ սթրես է, վեց տարեկան երեխային արթնացնում ենք ժամը յոթին քնած վիճակում պատրաստում, ձեռքը տալիս ենք ծաղիկ և տանում նրա համար անհասկանալի վայր,որտեղ ելույթ են ունենում անհետաքրքիր, անծանոթ մարդիկ։ Բոլորս նկատած կլինենք երեխաների մեծ մասի դեմքի արտահայտությունը, ինչու պետք է նա գնա դպրոց, ինչու պետք է լսի անծանոթ մարդկանց և այլն։ Չեմ կարծում որ առաջին դասարանցուն կարող ենք բացատրել թե ինչ է հայրենասիրությունը, ինչու պետք նա սովորի բանաստեղծություններ և հաջորդ օրը անգիր արտասանի։ Շատ դպրոցներ հաշվի չեն առնում այն փաստը որ աշխատում են վեց տարեկան երեխաների հետ, ծանրաբեռնում են ոչ կարևոր նյութերով։
Հոդված 2 — Ի՞նչ և ինչո՞ւ ենք սովորեցնում: Բորիս Բիմ-Բադ
Երեխաների հետ աշխատելը և բարդ է և հաճելի։ Մանկավարժները ստանձնում են շատ մեծ պատասխանատվություն։ Նրանց խնամքի և ուշադրության տակ են գտնվում մոտ երեսուն երեխաներ, որոնցից յուրաքանչյուրն ունեն իրենց առանձնահատկությունները։ Շատ կարևոր է ուսուցչի վերաբերմունքը երեխաների հանդեպ։ Երեխաները դպրոցում ստանում են գիտելիք, բայց դպրոցը նրանց չի պատրաստում հետագա կյանքին։ Դպրոցում խոսվում է այն ամենի մասին ինչը իրական կյանքում գոյություն չունի դրանց հաճախ ուսուցիչները չեն հետևում։ Դպրոցը մեր կյանքում և կարևոր է և անկարևոր։ Եթե ուզում ենք երեխային դաստիարակել նախ պետք է ինքներս դաստիարակվենք։ Երեխաների հետ համագործակցելը և մեզ է հաճելի և նրանց։ Ավելի հաճելի է լինում երբ ծնողներն էլ են միանում։
Հոդված 3 — Դիմեր Զիցեր Ներբող ախտանիշին
ՈՒՊԳՍ՝ ՈւՇԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՊԱԿԱՍԻ ԵՎ ԳԵՐԱԿՏԻՎՈՒԹՅԱՆ ԱԽՏԱՆԻՇ
Դա երեխայի սովորական դպրոցի պայմաններին հարմարվելուն ընդունակ չլինելն է։ Ի վերջո ծնողները պետք է հասկանան որ երեխան չի կարող նրանց կրկնօրինակը լինել։ Կարծում եմ շատ լավ է երբ երեխան աշխույժ է, պայծառ։ Ուսուցիչները հաճախ չեն փորձում հասկանալ և հենց սկզբից էլ երեխան դառնում է չարիք նրանց համար։ Նախ պետք է ճանաչել երեխայի անձը, բնավորությունը, հասկանալ թե ինչ է սիրում, ինչ չէ, անընդհատ ներգրավվել ինչ որ գործունեության մեջ։
Հոդված 4 — Մարիա Մոնտեսորի <<Ինքնադաստիարակությունը և ինքնուսուցումը կրտսեր դպրոցում>>
Երեխան մարդ է։ Ահա այս պատկերը միշտ պետք է լինի մեր առջև։ Երեխան ձգտում է ապրել իրական կյանքով իրեն շրջապատող իրերի միջավայրում։ Նա ցանկանում է ինքնուրույն լվացվել, ընտրել թե ինչ հագուստով գնա պարտեզ, ինքնուրույն ուտել է ուզում, այստեղ է արտահայտվում երեխայի անհատականությունը։ Այնտեղ որտեղ մեր կյանքը ճնշված է, չեն գրավում ոչ հյուրասիրությունները, ոչ էլ շենքերը
