Հատված

Աշխատանք նախագծով

Որքան ուզում ես ասա, որ ուրիշի արածը կրկնելը, ուրիշի թևի տակ ապրելը լավ բան չէ, մեկ է, մարդը հեշտին է վազում: Հավաքվում էինք, քննարկում հաջորդ շաբաթվա անելիքները, նայում էինք ամսվա օրացույցը... էս աղջիկներն էլի նախագիծ չէին կազմում. լավագույն դեպքում գործընկեր-դաստիարակի նախագիծն էին տեղադրում բլոգներում: Որքան ակտիվանում էր նրանց գործունեությունը, ավելի ինքնավստահ էին դառնում, հաճախ էինք անդրադառնում անելիքին, օրվա կազմակերպմանը, այնքան նախագիծ ասվածի անհրաժեշտությունն ակնհայտ էր դառնում: Հիմա ուսանողների գործունեության ծավալը մեծացել է, գործունեության տեսակները շատացել: Օրը ճիշտ կազմակերպելու, ժամանակը դասավորելու, անելիքը հստակեցնելու համար նախագիծն անհրաժեշտություն է դարձել: Չեմ ասի բոլորն են
նախագիծ տեղադրում բլոգում. 2-3 հոգի դեռ գլուխ է պահում: Հավատացած եմ, որ այդ
կուլտուրան, բոլորի գործիքը կդառնա շուտով: Տեսեք Աղավնու, Նազենիի, Տաթևի,
Աստղիկի օրինակը։
Սեպտեմբերից հունվար ուսանողներն անմիջականորեն մասնակցեցին
նախակրթարաններում, կրթահամալիրում իրականացվող ստուգատեսներին,
տոներին, ծեսերին (Թթուդրիկ, Դեկտեմբերիկ)։

Առաջին ինքնուրույն նախագիծը, սկսեցին «Աղվես» երգով: Պարզապես սովորում էին
Տաթև Ստեփանյանի հետ: Երրորդ օրն այնպես ստացվեց, որ միացան նաև Նոր դպրոցի
5-րդ դասարանցիները: Դե, խաղի տուտը բացվեց, ինչպես ժողովուրդն է ասում:

Գեղարվեստ, տեխնոլոգիա. Աղվեսը` փազլ։ Աղվեսը եղավ նախակրթարանի բոլոր
խմբերում, անգամ 5 տարեկանների տոնին… Առաջին ինքնուրույն փորձը, առաջին
ոգևորությունը: Նախաձեռնեցին, մշակեցին և իրականացրին «Աղվեսագիրք», «Ճնճուղ»,
«Ամանորյա խաղեր»,«Հունվարիկ» «Ձմեռային պարտեզ»:
Ձայնագրման է պատրաստ «Ճնճղկներ» երգ-խաղը, որն առաջին անգամ է երգվում
կրթահամալիրում:
Կամաց-կամաց նախագծերն ավելի հետաքրքիր, ամբողջական են դառնում, ավելի
համարձակ: Ավելի մասնագիտական: Փորձի քսակը քիչ-քիչ լցվում է
ինքնավստահությամբ, ներքին արգելքի հաղթահարումով: